Ik zit in een rechtszaal. De rechter kijkt met een indringende blik over zijn brilletje heen. Mevrouw…wat pleit u in deze? Ik neem een hap lucht en hoor de woorden uit mijn mond komen ” Schuldig, edelachtbare”. Kort daarvoor las de openbaar aanklager het ten laste gelegde voor ” Mevrouw heeft de wetten van de normale wereld overtreden. Volgens het wetboek heeft zij zich bezig gehouden met het vreemde overmatig positieve denkbeelden en als gevolg daarvan heeft zij bijbehorend vreemd gedrag vertoond”.
Natuurlijk komt nu de zin “En toen werd ik wakker…”, want helaas voor jullie heb ik de binnenkant van de rechtbank nooit bezocht voor een aanklacht tegen mij.
Grappig dat je eigenlijk vaak zelf bedenkt wat anderen van jou zullen vinden. Je weet nooit zeker of het zo is. Je gaat er maar gemakshalve vanuit.
Ik heb me heel lang als Harry Potter gevoeld. Een leerling van hekserij en magie, die alleen zijn kennis mocht gebruiken als hij binnen de muren van Zweinstein was. Als hij terug ging naar zijn oude wereld bij zijn oom en tante mag hij daar niets over zeggen en niets mee doen.
De aanklager vervolgt haar betoog: “Mevrouw heeft een soort Betty, waar ze al jaren mee in discussie lijkt te zijn. Daarnaast is mevrouw soms wel erg open en direct naar mensen en stelt wel eens kritische vragen, waar anderen wijselijk hun mond houden. De aanklager gaat onverstoorbaar verder… Mevrouw houdt zich niet aan de voorgeschreven gedragsregels van de normale wereld. Ze doet maar waar ze zin in heeft…
De rechter kijkt mij aan en ik hoor de vraag… wat pleit u? Schuldig, edelachtbare. Schuldig aan het volgen van mijn hart. Schuldig aan het leren van de lessen. Schuldig aan mezelf zijn en ja het klopt dat ik inmiddels niet meer zo gauw uit mijn doen raak van het oordeel van een ander. Natuurlijk maak ik daar niet altijd vrienden mee, maar zeg nou zelf, meneer de rechter… zou u vrienden willen die niet het beste met u voor hebben en alleen maar willen dat je bent zoals zij dat willen? Ik dacht het niet, toch?
In mijn droom zou de rechter opstaan en applaudisseren. Met een klap op zijn desk roepen “Zaak gesloten” en mij met open armen tegemoet lopen om me te feliciteren voor het feit dat ik mezelf ben.
Eigenlijk ben ik best blij dat ik schuldig ben… aan het zijn van mezelf!
